Το πολυτιμότερο Δώρο της Ζωής,από τη στιγμή τη γέννησης,που η επίπεδη καθημερινότητα το εξαλείφει αργά και σταθερά,πολεμώντας το με φόβους και ανασφάλειες...
Τροφοδοτώντας το με αρνητικές σκεπτομορφές....
Σίγουρα χρειάζονται χρόνια εκπαίδευσης,μέσα από την αναζήτηση,πριν κατακτηθεί η βεβαιότητα της γνώσης,πως οι ανάγκες του δεν κινδυνεύουν....
Πολλές οι προ(σ)κλήσεις...άπειρα τα διλήμματα...αμέτρητες οι θυσίες...αλλεπάλληλα τα κύματα αποπρογραμματισμού,ώστε να συνειδητοποιήσει πως η αξία του δεν υπολογίζεται σε χρήμα,ούτε σε φήμη....
Δεν είναι ευθεία,είναι καμπύλη...η πιο όμορφη !!!
Αυτή που δεν επιτρέπει απλά,να συμβαίνουν πράγματα,αλλά τα ενθαρρύνει....
Που έχει τα κότσια να στέκεται εκεί,ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν...
...ακόμα κι όταν όλοι το έχουν βάλει στα πόδια....
Κι όταν πια έχει ακριβοπληρωθεί και επανακτηθεί,μπορεί αβίαστα να χαριστεί όπου επιθυμεί...χωρίς προκαθορισμένες κατευθύνσεις,χωρίς οδηγίες...απαλλαγμένο από "πρέπει" και "μη"....
Γιατί νιώθει ασφάλεια...γιατί έχει αυτοπεποίθηση....
Είναι η - πιο εξευγενισμένης μορφής - κατάκτηση της Ψυχής....
Είναι το φως του προσώπου, που δείχνει πώς η καρδιά, κατοικεί μέσα....
Ο ψίθυρος του γέλιου...
Χαμογελώντας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες, ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται...
.jpg)
ΑΙΧΜΗ ΔΟΡΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου